Αποχαιρετισμός στη Νένα Ρήγα.

Κούφιες, χλωμές, των αποχωρισμών οι λέξεις.

Η γλώσσα αναπόφευκτα φτωχή, κοινότοπη.

Τι να πεις για αυτήν που αναχώρησε, περήφανη πάντα και σιωπηλή…

Κι όμως πρέπει.

Δεν μπορεί αυτό το ανυπάκουο πνεύμα, αυτός ο ευγενής, αεικίνητος και συνάμα τόσο τρυφερός άνθρωπος να φύγει, όσο κι αν η ίδια σχεδόν το επεδίωξε, μέσα στην σιωπή.

Χρόνια πολλά αντιστάθηκε στον εισβολέα.

Μέρα την μέρα, μήνα τον μήνα, χρόνο τον χρόνο, με κείνο το πικρό χαμόγελο στα χείλη, έδωσε την μάχη με την γενναιότητα και το πείσμα που πάντα την διέκριναν, για να πέσει, θαρρώ, στην πρώτη της ζωής της, ήττα.

Δεν θυμάμαι πια πότε πρωτανταμώσαμε.  Τόσο οικεία και κοντινή η φιγούρα της νομίζω ότι γνωριζόμασταν από πάντα.

«Άλλη χαρά δεν είναι από την χαρά που δίνεις.

Ζωή σου είναι ότι έδωσες»  λέει κάπου ο ποιητής.

Η Νένα μοίρασε την ζωή της απλόχερα:

Ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 80 όταν εικοσάρηδες νεαροί, οι περισσότεροι από μας, ξεκινήσαμε, μη έχοντας ίσως και πλήρη εικόνα για το μέγεθος του εγχειρήματος, τον αγώνα ενάντια στα τότε σχέδια καταστροφής της Ρεματιάς.

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή:

Επιτροπές αγώνα, συμβούλιο της Επικρατείας, προεδρικό διάταγμα προστασίας, σύλλογος.

Ο μακροβιότερος αλλά και ο πιο δραστήριος σύλλογος της πόλης.

Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε όλοι, άλλοι χάθηκαν, αλλά η ρεματιά του Χαλανδρίου- σε πείσμα πολλών -παρέμεινε όρθια.

Τραυματισμένη ίσως, σε εγκατάλειψη, αλλά πάντοτε όμορφη, μια μικρή όαση για να μας θυμίζει μια άλλη εποχή σε μια πόλη που άλλαζε βίαια και γρήγορα.

Αυτό δεν έγινε τυχαία.

 Όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν άνθρωποι που έκαναν σκοπό της ζωής τους την επιβίωση και την προστασία αυτού του χώρου.

Χωρίς προσωπικό όφελος, με αλτρουισμό και αγάπη για τα κοινά.

Πολίτες με Π κεφαλαίο.

Ένας από αυτούς, αναμφίβολα ξεχωριστή, ήταν η Νένα μας.

Αεικίνητη, πάντα παθιασμένη και γελαστή,

αυστηρή  με όλους, δεν φοβήθηκε ποτέ συγκρούσεις και ευθύνες,

αποτέλεσε για χρόνια την ψυχή και την συνείδηση του συλλόγου.

Ήταν αυτή πίσω από κάθε πρωτοβουλία, μικρή η μεγάλη, συντάκτης των περισσότερων από τα εκατοντάδες υπομνήματα προς τις δημόσιες υπηρεσίες όλα αυτά τα χρόνια, τις δικαστικές διαμάχες, τις δεκάδες προτάσεις για την προστασία και ανάδειξη ενός χώρου που έγινε κομμάτι της ζωής της.

«Για εμάς και τα παιδιά μας» όπως έγραψε σε κείνο το λιτό βιογραφικό που μας έστειλε όταν δέχθηκε να είναι υποψήφια της ΑντίΣΤαΣΗς στις εκλογές του 2010.

Αν και την Νένα οι περισσότεροι την ταυτίσανε με τον αγώνα της για την σωτηρία της ρεματιάς, θα ήταν άδικο να αποσιωπήσουμε ότι υπήρξε άνθρωπος με ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές ευαισθησίες.

Άνθρωπος με όραμα για την πόλη και την κοινωνία, δεν δίστασε, όταν χρειάστηκε, να πάρει θέση, να υπερασπιστεί τις αξίες και τα πιστεύω της.

Τα χρόνια περνούν, στις δυσκολίες της καθημερινότητας προστίθενται βασανιστικά οι απώλειες ανθρώπων που αγαπήσαμε και εκτιμήσαμε, περήφανοι που μας τίμησαν με την φιλία και το χάδι τους.

Όμως οι άνθρωποι δεν χάνονται οριστικά παρά μόνο αν εμείς τους ξεχνούμε.

Η Νένα δεν θα ξεχαστεί αφού το όνειρό της είναι δίπλα μας.

Τούτη την τελευταία του αποχωρισμού ώρα, μαζί με τον Ρήγα της, τα παιδιά και τα εγγόνια της, με τον  ήλιο που βασιλεύει απέναντι, με όλη μας την αγάπη και χιλιάδες εικόνες που δεν σβήνουν, αποχαιρετούμε την Νένα, μαζί με ένα κομμάτι της νιότης μας.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα, που τόσο αγάπησε, για να την αγκαλιάσει.

 9 Γενάρη 2015.

Σίμος Ρούσσος,  Δήμαρχος Χαλανδρίου