Σκέψεις για τις δημοτικές εκλογές

Παρακολουθώ επί αρκετά χρόνια τις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου της πόλης μας ως συνειδητός πολίτης αλλά και με την ιδιότητά μου ως προέδρου του Συλλόγου Προστασίας της Ρεματιάς.


Το δημοτικό συμβούλιο, σα να λέμε η τοπική βουλή , το απαύγασμα της δημοκρατίας, ο εκφραστής και ο υπερασπιστής των συμφερόντων των πολιτών και της πόλης, αυτό που θα έπρεπε να δίνει εντολές στην εκτελεστική εξουσία –τον Δήμαρχο, τους αντιδημάρχους [τοπικούς υπουργούς] και τους δημοτικούς υπαλλήλους- έχει υποβαθμισθεί σε απλό μεταφορέα των εντολών του εκάστοτε Δημάρχου, που ψηφίζονται κατά κανόνα μόνο από τη συμπολίτευση αφού προηγηθεί συζήτηση, η οποία δεν οδηγεί συνήθως πουθενά.

 Δεν άκουσα να πέφτουν στο τραπέζι ιδέες, πρωτότυπες, μελετημένες, εμπνευσμένες, που θα έδιναν λύσεις σε χρονίζοντα προβλήματα της πόλης από τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια και τους επικίνδυνους ποδηλατοδρόμους, στις αλόγιστες δαπάνες για έργα βιτρίνας [πχ 400.000 ευρώ για να φωτιστούν ήδη επαρκώς φωτιζόμενοι δρόμοι] μέχρι το χειμαζόμενο εμπορικό κέντρο και τις ανύπαρκτες υποδομές στις περιοχές που μπαίνουν στο σχέδιο και άλλα ών ουκ έστι αριθμός. Αλλά και στην περίπτωση, που κάποια εποικοδομητική πρόταση γίνει από την αντιπολίτευση ή τους πολίτες απορρίπτεται από την πλειοψηφία μετά βδελυγμίας πριν καν συζητηθεί.

Ν’ ακούγεται η αντιπολίτευση που αντιπροσωπεύει πάνω από το μισό των πολιτών, ν΄ ακούγονται οι φορείς και οι πολίτες, να ανοιχτούν οι δημοτικές αρχές στην κοινωνία , να μπει η φαντασία στην εξουσία Ένας Δήμος εμφάνισε πλεόνασμα μόνο και μόνο γιατί ανέθεσε στην αντιπολίτευση τον έλεγχο της εκτέλεσης του προϋπολογισμού του.

Παράδειγμα αυτά που προτείνονται επί χρόνια από τον Σύλλογό μας, που έχει αναγορευτεί ως ο υπ΄αριθμ ένα εχθρός τους Δήμου και του εκσυγχρονιστικού του προγράμματος. Να ανοιχτεί λέμε ένα μονοπάτι /πεζόδρομος/ποδηλατοδρόμος κυκλικά στο Ρέμα να έρθουν οι ποδηλάτες, οι περιπατητές, οι γονείς, τα παιδάκια. Να γίνει ελκυστικό πάρκο το τμήμα της Γυφτοπούλου εκεί όπου ήταν οι αφετηρίες των λεωφορείων. Γιατί να μην μπει και ένα ηλεκτρικό τραινάκι –με τη μέθοδο ίσως της αυτοχρηματοδότησης και τη συμμετοχή του εμπορικού συλλόγου- στη νησίδα της Παπανικολή και παλινδρομικά κινούμενα λεωφορειάκια [shuttle busses] από και προς τους σταθμούς του μετρό και τότε να δείτε πώς – με την κατάλληλη διαφήμιση- θα γίνουμε πόλος έλξης και θ’ αποκολλήσουμε τους καταναλωτές από το κλιματιζόμενο, ανθυγιεινό, τυποποιημένο περιβάλλον των διαφόρων Μall.

Έχετε αναρωτηθεί γιατί στην κεντρική αναμορφωμένη πλατεία μας δεν υπάρχει ζωή; Γιατί ακολουθήθηκε η πεπατημένη. Λίγα παγκάκια – το ένα στριμωγμένο ανάμεσα στα καθίσματα μπυραρίας - ελάχιστα δέντρα, πολλά τραπεζοκαθίσματα που κάθε βράδυ ξεχειλώνουν καταλαμβάνοντας όλο και περισσότερο χώρο ανάλογα με τη ζήτηση!!! Άλλες πλατείες είναι γεμάτες παιδιά που τρέχουν, παίζουν, κάνουν ποδήλατο [πχ Πλατεία Ελευθερίας στα Βριλήσσια] και οι γονείς, καθισμένοι στα παγκάκια με σουβλάκι και αναψυκτικό και τις σακούλες με τα ψώνια, τα καμαρώνουν. Σε μας για να καθίσουν με τα παιδιά τους σε μια πολυθρόνα, πρέπει να ξοδέψουν από 20 ευρώ και πάνω. Γιατί να έρθουν και με τι θα ψωνίσουν; .

Αυτά τα λέω ελπίζοντας πως κάποιος θα με ακούσει και θα βγάλει το Δήμο μας από την αδράνεια, την κακοδιαχείριση, τις κομματικές εξαρτίσεις, τη ρουσφετολογία, την ατολμία. Αν τώρα δεν αλλάξει κάτι, δε θ’ αλλάξει ποτέ.

Διάβασα μια ενδιαφέρουσα πρόταση:

«Γιατί δε βάζει κάποιος στις δημοτικές εκλογές ψηφοδέλτιο με όσους καλούς και ανιδιοτελείς υπάρχουν γύρω και να πει καθαρά ο αρχηγός στους προεκλογικούς λόγους. Βγάλτε μας και θα προσλάβουμε με μισθό επαγγελματία διαχειριστή- - έναν πεπειραμένο αυτοδιοικητικό πχ, που ξέρει τα τερτίπια - και θα τον βάλουμε να δουλέψει κάτω από την αυστηρή μας επιτήρηση».

Θα πετύχει; Γιατί όχι; Στο τέλος- τέλος τι είχαμε τι χάσαμε. Έτσι κι αλλιώς το ανακάτεμα της κουτάλας με τα ίδια πρόσωπα και κυρίως τις ίδιες αντιλήψεις τι μπορεί να προσφέρει; Μήπως ήρθε καιρός να δοκιμάσουμε κάτι καινούργιο;

Νένα Ρήγα